its never too late to forget to remember

تو یه قسمت از how i met در مورد این صحبت می کنن که هر آدمی یه چمدون نامرئی با خودش می کشونه این طرف و اون طرف که یه جورایی رازها و یا نقطه های سیاه زندگیش هست. اینکه مال بعضی ها خیلی سنگینه و چه خوبه که گاهی کمک کنیم که حملشون کنن. منم چمدون های زیادی دارم. اینجا مرئی شون کردم. کم کم و توی تمام این هشت نه سالی که وبلاگ می نویسم. زمان کمی نیست. تمام این سال ها زندگیم رو نوشتم. نقطه های تاریک زندگیم رو گفتم. کنارش از تلاش هام هم گفتم. گندهایی که زدم. کارهای بدی که کردم. همه ی تعییراتی که کردم. از دور خودم رو خاکستری می بینم. خیلی خاکستری. ولی با نقطه های روشن. شاید ندونین ولی یه وقتا پیغامایی که برام می گذارین حالم رو خوب می کنه. خیلی زیاد. منظورم تعریف ها و به به گفتن ها نیست. همین که خیلی از شماها هم منو خاکستری دیدین. اینکه می دونین همیشه کارهای خوب نمی کنم. همیشه آدم خوبی نیستم. اینکه از بیشتر آدم های متنفرم. دیدین که خاکستری ام . ولی با نقطه های روشن.  با هزار تا امید که هیچوقت از بین رفت. اگه بمیرم، از خاکم امیدم بیرون بیاد و راهش رو پیدا می کنه. می ره همون جایی که باید . امید من یه نقطه ای از زندگی هست که می تونم چمدونم رو بگذارم پایین. بازشون کنم. خاکشون کنم و بعد ادامه بدم. بعید می دونم توی زندگی اولم چنین چیزی امکان پذیر بشه. ولی هیچ وقت نتونستم بیخیال بهترین چیزی که با بدترین شرایط می شه داشت بشم. دچار مرض سیری ناپذیری شدم. بازهم می خوام. می خوام مثلن از اینجا برم یه جای بهتر. برم توی یه ریسرچ گروپ بهتر. برم توی رابطه های بهتر. هی می خوام همه چیز بهتر شه. اما چیزی که بایدT بهتر نمی شه. این زخم های سر باز. ای دردهای بی معالجه. این دلتنگی ها و حسرت. باید حواس خودم رو پرت کنم. باید فراموش کنم. باید بیشتر ایگنور کنم. باید بتونم ادامه بدم. نباید ول کنم. باید که به یاد نیارم. باید یه جایی خودم رو جا بگذارم.