همکارم امسال چهل ساله شد. شاید من باهاش خوب نباشم اما آدم بدی نیست. گاهی خستگی رو توی صورتش می بینم اما می دونم که داره برای زندگیش تلاش می کنه. یه بار بهم گفت اون موقعی که باور کنی پیر شدی، پیر شدی. همون لحظه، وگرنه قبلش پیر نبودی هنوز. باور همه ی زندگیه. اینکه چی رو باور کنی یا نکنی اما آسون نیست. من حالم خوبه. هر دفعه که یه پیغامی از شما رو توی بلاگسکای باز کردم و دیدم که از حالم پرسیده بودید خوشبخت شدم و اون خوشبختی باورم شد. کسی نمی دونه من کی ام و من هم نمی دونم کی برام پیغام می گذاره. من روزهای سختی رو گذروندم و یه روزی تصمیم گرفتم از رنجی که می برم با آدم های دیگه حرف بزنم و باور کنم که کمکم می کنه. شما مردمی که نمی شناسمتون، که ندیدمتون، که شاید اگه هم رو توی کوچه و خیابونی ببینیم از هم متنفر باشیم، واقعن به من کمک کردین، رفیق بودین مهربون بودین من اخلاق درست حسابی ندارم ، ماجراهای جالب ندارم، محتوای همه پسند ندارم، بد خلق و یبس ام اما هر بار از عالم و آدم بریدم اومدم اینجا نوشتم تا لا اقل چشمهای غریبه ی شما منو ندیده بخونه. از خوندن من دست نکشید، هر جای دنبا که رفتین، اگه شوهر کردین، اگه زاییدین، اگه طلاق گرفتین، اگه کسیتون مرد، اگه از همه ی دنیا قطع امید کردین، از باز کردن این وبلاگ دست نکشید. من همیشه می نویسم، داستان زندگی من تلخ شیرین خنده دار یا ملال آور و آزار دهنده، منو دنبال کنید. آرزوی من نویسنده شدن بود که نشدم. شما تعبیر آرزویی هستین که برآورده نشده. داستان منو بخونین و منو فراموش نکنید