یادم می یاد از همون بچگی توی سرم سودای خوشبختی داشتم. هر چی زندگیم سخت و سخت تر می شد، منم پابه پاش می اومدم و بیشتر لج می کردم.حالا اما توی یه جمله، از خودم راضی ام. از هرچیزی که برام باقی مونده بود استفاده کردم. از وقتی که داشتم، پولی که برام مونده بود، از توانی که باقی مونده بود. همه ی عمرم دویدم و یک ماه دیگه سی ساله می شم. از صبح گریه ام بند نمی آد. من اصلن نفهمیدم کی اینقدر عمر کردم و چه زندگی گهی هم داشتم. واقعن کلمه ی دیگه ای به ذهنم نمی رسه اما گه با لطف ترین صفتی هست که می شه به گذشته تخ/می من نسبت داد. از صبح دارم از خودم می پرسم آیا لازم بود اون همه اتفاق بد؟ لازم بود هجده سال اول زندگیم که همه هویت آدم رو شکل می ده با پدر به اون بدی سر بشه؟ می دونین، من و پدرم دیگه قهر نیستیم، بهم هر هفته زنگ می زنه و به دخترش افتخار می کنه. اما برعکس اون همیشه باعث خجالت بوده، هیچوقت پدر خوبی نبود و جالبه که هرگز بابت اشتباهاتش نه پشیمون شد و نه معذرت خواست. حالا چرا دارم گریه می کنم؟ چون یه راز بزرگی هست که کسی نمی دونه. کسی نمی دونه من چقدر آسیب پذیرم. که چقدر دیگه به زندگی عادی برنگشتم/ نمی گردم. یه استاد ریاضی دارم یه زنی هست حدودن سن و سال مادرم. هر بار مییاد سر کلاس قلبم آب می شه، دوست دارم بغلش کنم و توی بغلش زار بزنم. هیچی بدتر از این نیست که آدم اینجوری سی ساله بشه.  اینجوری که محتاج آغوش زنی به سن مادرش باشه. من حرفی ندارم، درد و دلی ندارم، مشکلی ندارم، حتی از تنهایی هم نیست دردم. از یه زخمه، از یه اندوه خیلی عمیقه، از یه دردی که کاریش نمی شه کرد. درد اینکه خیال می کنی زنده موندی و نجات پیدا کردی، ولی نکردی.