دیگه به نظرم سی سالگی سنی هست که آدم می دونه چی می خواد و چی نه. همیشه تکلیفم با بچه دار شدن معلوم بود. نه حاملگی رو دوست دارم نه زاییدن رو. خودم رو مناسب برای قبول مسئولیت نمی دونم. واقعن برای مادری کردن خسته ام. از اون گذشته، نه پولی دارم نه کاری و نه معلومه که می خوام کجا بمونم و چی کار کنم. ولی همیشه دلم یه پسر بچه می خواست. دوست داشتم مادر یه پسر کوچولوی بامزه باشم، از دختر بچه ها خوشم نمی یاد. حالا اینارو گفتم که بنویسم چندشب پیش  خواب دیدم یه دختر دارم، یه دختر بلوند شبیه دختر بچه های اینجا. خیلی کوچیک بود و یه کوله ی صورتی داشت و داشتیم باهم قدم می زدیم. حواسم بهش بود این ور اون ور نره ، داشت جلوتر از من راه می رفت برای همین صورتش رو ندیدم. ولی خیلی خوشحال بودم. خیلی خوشبخت بودم. الانم توی هواپیما نشستم و منتظرم پرواز کنه و دارم سعی می کنم اشکام نریزه. چه بدبختی ما آدما داریم؟ چیه این نیاز به تکثیر خودمون؟ خوشحال بودم شاید چون بچه شبیه به من نبود. شاید بچه من نبود. شاید با پسری که سیب می خورد یه دختر بیاریم بزرگ کنیم چون مطمئنم هر چقدر هم این خواب ها قشنگ باشن رو من اثر ندارن. من زاییدن هامو کردم یکیش هم همین دکتراعه که توش گیر کردم.