امروز خیلی اتفاقی برخوردم به صفحه اف/بی دوصت پصر اولم. موقعی که دانشجوی لیسانس بودم با هم دوست شدیم. خیلی ازش خوشم می اومد. از اینا بود که چند تا لباس رو رو هم می پوشید و خیلی استایل عجیب و غریب و مخصوص به خودش رو داشت. بچه معروف بود به خاطر همین رفتارهاش و اینکه خیلی به مرام داشتن شهرت داشت. به قول اینها روش کراش داشتم خلاصه اینقدر بهش نخ و کاموا و طناب دادم تا اومد بهم پیشنهاد دوستی داد. بیست سالم بود اون موقع. یک سال و نیم دوست بودیم باهم. به ندرت بیرون می رفتیم، تو دانشگاه به خواست من با هم دیده نمی شدیم و کلن رابطه محدود بود به تلفن و تکست و چت. بعد از یه مدتی به نظرم رسید دوست ندارم این شکل و شمایل متفاوتش رو، احساس می کردم خجالت می کشم بگم با این دوستم. یه رابطه ی مخفی و بی سر و سامونی داشتیم باهم. تا اینکه یه روز که با هم بیرون بودیم، بعد از اینکه از هم جدا شدیم ، بهم تکست داد و باهام بهم زد. درست یادم نیست چی نوشت، اما واضح خواسته بود که جدا شیم. یخ زدم. خشکم زد. اومدم تایپ کنم، هیچی به ذهنم نرسید. صدها و صدها برابر امروز مغرور بودم و بی تجربه. تازه دو ماه بود از مریضی مادرم با خبر شده بودیم و احساس می کردم چیزی برای از دست دادن ندارم، نتیجه این شد که اون تکست بهم زدنش با من، تا همیشه بی جواب موند. وارد جزییات قضیه نمی شم، می خواستم بگم که همین ماجرا، همین بهم زدن بی مقدمه اش با من اونم از طریق تکست، کل شخصیت من رو عوض کردو آثارش هنوز که هنوزه توی من هست. تا مدت ها احساس نا امنی می کردم توی هر رابطه ای. هزاران بار رابطه هام رو بهم زدم تنها به خاطر اینکه توی ماخود آگاهم نبخشیده بودمش، سه سال بعد از اون ماجرا بهم زنگ زد برای کاری و چند دقیقه هم رو دیدیم، بعدش خواست دوباره باهم باشیم و گفت که تغییر کرده و فکر می کنه می تونیم اینبار بهتر شروع کنیم. گفتم نه. شنیدن اینکه سه سال با کسی نبوده و زمین زدن حرفش حتی، باعث نشد ببخشمش. امروز همه ی اینا برام زنده شد، صفحه اش رو زیرو رو کردم، فکر کنم دنبال نشونه ای از دختر می گشتم. چند تا تصویر طراحی هاش بود، چند تا پست رندوم از بامزه بازی بچه های کوچیک، عکس سگش، چند تا استتوس بی ربط، صیاصی تاریخی ورزشی، با خودم فک کردم چقد نمی شناسمش، چقد همه چیز زود گذشت، ده سال لعنتی؟ ، چقد کینه ی من بهش هنوز از بین نرفته، چقدر آدما می تونن زندگی هم رو تغییر بدن، همینطور که من مال اون رو و اون مال من رو. با خودم می گم کاش بلد بودیم هر کسی رو راه ندیم به زندگیمون تا از آسیب هاشون در امان باشیم، اما می بینم زندگی همینه، همین آدما، همین رابطه ها و همین عشقا، همینا که ماها رو عوض می کنه و ازمون یکی دیگه می سازه. زندگی همینجوری هاس.