There is something about being home with you

دیروز برای دقایقی احساس خوشبختی کردم. وقتی رگه های آفتاب از روی تراس وارد خونم شد و افتاد روی موکت. در رو باز کردم و رو به آفتاب و زیر نورش نشستم. هوا سرد بود اما من زیر نور بودم، بی شباهت به باقی زندگیم که همیشه توی سرما دنبال رگه ای از نور گشتم. سی سالگی حس عجیبی داره. می تونم تصور کنم آدم هایی رو که از چهل سالگی حرف می زنن و اون حس" دیگه اهمیت ندادن". توی سی سالگی اما هنوز اهمیت می دی و زیر اولین رگه ای از نور که گیرت بیاد می شینی و،آروم می گیری و گرم میشی. با پسرها حرف زده بودم و حالشون خوب بود. یکی شون می گفت که می خواد توی زمین چند هزار متری خانوادگی ، درخت صنوبر بکاره. گفت با دایی ها حرف زده و اونا موافقت کردن. فکر نهصد تا درخت صنوبر حالم رو خوب کرد. دلم خواست برادرم صاحب هزاران نهال صنوبر باشه. که توی آفتاب قشنگ اسفند مشغول زیر و رو کردن خاک برای کاشتن  نهال درختی باشه که قراره یه روزی بزرگ شه. تصورش کردم با اون سیبیلاش داره به نهال هاش سرکشی می کنه. که خوشحاله. که حالش خوبه و منتظره تا درختا بزرگ شن. بعد یهو توی دماغم بوی کتاب فروشیً های خیابون انقلاب پیچید، دست زدم به ورقه هاشون. چند نفر توی کتاب فروشی بهم لبخند زدم و من کتاب باقی مانده ی روز رو با ترجمه ی فارسی خریدم تا خودم رو از شر انگلیسیش و فهمیدنش راحت کنم. درست بعدش بود که خوشبخت شدم. برای چند لحظه انگار. عمیق بود و حسش رفت زیر پوستم و سر از قلبم دراورد. و اینجوری شد که زندگی دوباره به پاچه ی من چسبید و ازش راه فراری نبود.