امروز مامانش بهم پیغام داد که "پسری که سیب می خورد معتقده که تو خیلی خاصی، باید بگم که منم باهاش موافقم". واقعی ترین روزای زندگیم رو باهاش می گذرونم . واقعی، ملموس، مثل بخشایی از زندگی که کم کم توی رگ و خون آدمیزاد می رن و بخشی از وجودتبدیل می شن. خوبم باهاش، واقعی، درست مثل اون غم و اندوه های موندگار که إدم رو عوض می کنن. از همونا که آدم دیگه مثل سابق نمی شه. بعد از این تجربه، حوصله ی رابطه های گهی رو ندارم. حتی الان حوصله ندارم در باب عشق و رابطه ی خوب و مرد خوب و زندگی خوب به به و چه چه راه بندازم و برم بالای منبر. فقط خواستم بنویسم که چه طور یه اتفاق نرمال،آدم نرمال،  یه فرآیند نرمال توی زندگی می تونه تاثیرگذار باشه. که چقدر فرق هست بین زندگی طبیعی و دست و پا زدن توی هر  گهی،  با نام مستعار رابطه، زندگی و هر چیز دیگه.اگه همه ی این اتفاقایی که برام افتاد هیچوقت نمی افتاد من الان آدم دیگه ای بودم بدون این حجم از بار عاطفی بیخودی که روی دوشم هست. زندگی نرمال ، خانواده ی نرمال بزرگترین هدیه دنیا به بشر بوده و هست. اگه دارید که قدرش رو بدونین و اگه ندارین هم که به کلاب خوش اومدین

پ.ن:دوستایی که برام پیغام می گذارید و ازم ایمیل می خواید، من ایمیلی که اینجا شر کنم ندارم متاسفانه اما می تونین همینجا کامنت بذارین و اگه بنویسین خصوصی، تاییدش نمی کنم. یا هم که می تونین برین بالای صفحه و اون جا گزینه ی پیغام رو انتخاب کنید که اصلن قابلیت تایید شدن نداره بنابراین خصوصی می مونه.  اگه چیزی باشه که واقعن کمک خاصی ازم بر بیاد خودم بهتون ایمیل می زنم.