دعای شب جمعه !

گوشی رو اسپیکر بود. صدای برادر داشت از اون ور اتاق می اومد. قدیمی ترین رفیق دنیا م برادرمه. درست از همون روزایی که با اون چشای درشت مشکی و اون مژه های بلند چهار دست و پا می رفت سروقت وسیله های من. همون وقتایی که توی درگیری ها و نابسامانی های افتضاح خانوادگی می گرفتمش پیش خودم تا بدونه منم هستم. می ترسم، خسته و نا امیدم اما هستم. هر بار که صداش از یه طرف اتاق می آد می دونم بازم هستم. تنها کسایی توی دنیا که براشون هستم، که می تونم بگم به خاطرشون هستم. یک ساعت شد که حرف زدیم. از خاطره های مشترک. از خنده ها ی مشترک. از همون چیزایی حرف زدیم که یه روزی اشکمون رو در می آورد ، که هنوزم جاش توی مغزمون درد می کنه اما دیگه می تونیم بهشون بخندیم و خندیدیم. بعد از یه حرفی بهش گفتم اون رو باید چهل سال دیگه در موردش حرف بزنیم. گفت چهل سال دیگه احتمالن هر دو اون دنیاییم و داریم با هم حرف می زنیم. بی اینکه غصه ام بگیره از مرگ، از تصور اون دنیای با هم خوشحال شدم. جای بدی نبود در یک نگاه. مامانم هم باشه، اون یکی برادر هم باشه. منم باشم، جهنم و ضرر، بابام هم باشه. ما یه روزی خانواده بودیم. قبل از اینکه از داخل منفجر بشیم و هر کس پرت شه یه جا، ما هم خانواده بودیم. عامل این انفجار پدرم بود اما مهم نیست دیگه. اونم حق داره باشه دوباره. به شرط اینکه اخلاقش رو خوب کنه. عن بازی هاش رو بگذاره کنار. اون باشه و منم باشم. با همدیگه بد نباشیم. بگیم، بخندیم.این آروزی من برای اون دنیاس. برای این دنیا، آرزو دارم دست از گریه کردن بردارم. از درون و بیرون. آرزو دارم اشک هام بخشکه. دیگه کریه م نیاد. بس کنم. زندگی کنم همین گه رو. نه که شاد و بی غم باشم حتی. همینی که هست رو زندگی کنم. ولی گریه نکنم. اینقدر عزا نگیرم..آمین.