مثل آفتاب گردون که صبح ها باید رو به نور بچرخه، من باید رو به امید از خواب بیدار شم. که دردمندانه همه هستی و ماهیت و زندگی من به داشتن امید بنده. که بی امید توان باز کردن چشم هام رو هم ندارم. و فکر می کنم عصاره ی وجودی من و چیزی که من رو سرپا نگه داشته نه خون توی رگ هام، که امید توی رگ هام باشه. با تو من عاشق نیستم، امیدوارم. وقتی خانواده ات رو از دست می دی، امیدت از دست می ره و به جاش یه ترس عمیق همه ی روحت رو می گیره و خوشحالی وجودت رو ترک می کنه برای همیشه. معادله ی ساده ی بی مجهول ولی غیر قابل حلیه. توش می مونی و یه عمر پای کاغذ چرک نویسش اشک می ریزی. تو به من امید می دی. نه حتی امید به چیز قابل ذکر و قابل لمسی. نه امید به چیز قابل توضیح و قابل خواستنی. یه امید مثه یه نور از یه روزنه ی باریک که می تابه به غار سرد و تارت، که میدونی شاید هرگز نشه از توش رد شی و به دنیای روشن اون ور برسی، اما هست و می تابه. خاموش نشو، محو نشو و نرو. من هر چقدر که بخوای از دست دادم. از دست داده اسم سرخپوستیه من هست حتی. نور کوچولوی چشم آبی ، محو نشو لطفن.