تو نباشی من از اعماق وجودم دورم/زیر بی رحم ترین زاویه ساتورم

لپ تاپم رو با خودم بردم توی تخت تا سریال نگاه کنم. اخلاق لپ تاپ بردن توی تخت  رو از وقتی رفتم تهران یاد گرفتم. با اینکه اونجا هم برای خودم یه میز تحریر فراهم کرده بودم اما صندلیش راحت نبود برای همین کم کم کوچ کردم به تخت. از صبح تا شب روی تختم بود و یه روز که لپ تاپم روی شکمم بود و تکیه داده بودم به دیوار پشت تخت فهمیدم که پایان نامه ام رو هم همین جا تموم کردم. دیشب اما یهو خوابم گرفت. خیلی عمیق و نمی شد که چشم هام رو باز نگه دارم. گذاشتمش زمین و سریع خوابم برد. بیدار که شدم هوا روشن بود ،پرنده ها داشتن می خوندن و آسمون صاف بود. ساعت هنوز 6 هم نشده بود. سعی کردم دوباره بخوابم. طول کشید اما خوابم برد. توی خواب چراغ های خونه مون خاموش بود و معلوم نبود روز ِ یا شب. حتی مطمئن نبودم که اونجا خونه مون باشه. مادرم اونجا بود. نفس عمیقی کشیدم. یه نفس ِ راحت.  همه ی دردها و رنج ها تموم شده بود. بهش گفتم "مامان تو خوب شدی". من آدم مطمئنی نیستم. توی عمرم حتی یه جمله هم با اطمینان نگفتم. اما این رو مطمئن بودم. بهش گفتم تو خوب شدی و دوباره یه نفس راحت کشیدم. همه چی تموم شده بود و زندگی دوباره ادامه داشت. موقعی که توی برزخ از دست دادن مادرم بودم اون خوب شده بود و برگشته بود. توی هر لحظه ای که از خوابم می گذشت داشتم مقایسه می کردم. زندگی بدون اون و زندگی دوباره با اون. دوباره و دوباره نفس راحت کشیدم. توی دلم ذوق کردم و گفتم اوف چقدر سخت گذشت. زندگی بدون نبود تو خیلی داشت سخت می گذشت. خوشحال بودم و مادرم توی خواب صامت بود. هیچی نمی گفت. تایید نمی کرد. تنها کسی که داشت حرف می زد من بودم. یا با بقیه و یا توی دلِ خودم. خوشحال و راضی بودم و زندگی داشت توی خوابم خوب می گذشت. چشم که باز کردم بازم هوا روشن بود. نفس کشیدم. یادم اومد چهار سال گذشته و همه چیز تموم شده و قرار نیست چیزی برگرده سر جای ِ اولش و حتی من خیلی خوش شانس بودم که تونستم توی خوابم دو تا نفس راحت بکشم. مادرم آدم ِ راستگویی بود. اهل گول زدن خودش و ما نبود. وقتی دکتر بهمون گفت دیگه وقت زیادی نمونده مادرم به ما نگفت که میتونه بیشتر زنده بمونه و به اندازه ی کافی قوی هست. همه واقعیت رو قبول کردیم و اندوه خیلی آروم به خونمون تزریق شد و بعد از اون روز گلبول های اندوه بیشترین بخش وجودم شدن. برای همین بود که توی خوابم حرف نمی زد. وقتی بهش گفتم همه چیز تموم شده و تو خوب شدی بدون حرفی فقط نگام کرد. ولی من اینقدر توی اون خوشی ِ خیالی غرق بودم که نفهمیدم. پشیمون نیستم. خوشبختی یعنی یه نفس راحت بکشی وقتی که بفهمی دردهات تموم شدن و من دیشب توی خواب خوشبخت شدم و شکایتی ندارم.