از دلم امید خوبی رو مبر..

بست فرند داره اون سر دنیا عروس می شه. براش یه گردنبند خریدم و بردم به مادرش دادم تا براش ببره. یه گردنبند با یه قلب متصل بهش برای دوست خوب روزهای دبیرستان. یه زمانی که حبابم خیلی کوچیک تر بود و هنوز اینجا هم نمی نوشتم اون کسی بود که چیزای زیادی ازم می دونست، رازهای بزرگی رو باهاش قسمت می کردم و اون نگهشون می داشت.. اما من یه بخش دیگه دارم، یه بخش بیشتر ناراحت که حتی اینجا هم ازش چیزی ننوشتم. با اینهمه بخش و لایه و تو در تو ، دیگه حال و روز آدم از این بهتر نمی شه... یه دوستی داریم که دختر خیلی آروم و با نمکیه. جز آدم های نرمالی هست که به عمرم دیدم. داره با شوهرش زندگیش رو می کنه. تحصیل کرده ست ، می گه ،می خنده ،کار می کنه و می ره مهمونی. همه چیز رو با هم و کنار هم گذاشته توی زندگیش.هیچوقت ناراحت نیست. نهایت بد حالیش اینه که خسته ست.  توی جمعی بودیم باهم،  که یه مدل پسری از این ها که نمی دونم اصطلاح امروزیش چی هست، از اینا که کولن مثلن، هنری ان ؟ فیلسوفن ؟ معتادن ؟ چی ان ؟   داشت در مورد تجربیاتش از وید و اینها برامون توضیح می داد. رو به من گفت وقتی بزنی ، کم کم و کم کم لایه های درونت برات رو می شه. اون غمی که ته دلت هست رو می بینی. درؤن خودت رو می بینی. رو به دوستی که بیشتر از همه من رو  توی اون جمع می شناخت گفتم فکر می کنی می تونه اون همه لایه و غم رو کنار بزنه تا من توی خودم رو ببینم ؟ اون وقت اون دختری که بالا توضیح دادم رو به جمع گفت من چرا لایه ندارم ؟ چرا من همینم که هستم ؟ دستش رو گذاشت روی قلبش با هیچان خاصی گفت من همینم.من اما همین نبودم. بیشتر ماها همین نبودیم. من، دوستی که منو بیشتر می شناخت، اون پسر هنری حتی، ما همه لایه داشتیم. لایه لایه غم و اندوه و عادی نبودن. حالا یکی مون مثل اون پسره رفته وید زده، یکی مثل دوستم هر هفته پنجاه تومان می ریزه توی جیب روان شناس. یکی ام مثل من اشکش به گ..زی بنده. مثل امروز که گردنبند رو دادم به مادر دوستم. اومدم سوار ماشینم شدم و زود از اون کوچه اومدم بیرون و شر شر اشک ریختم.. فکر کردم مادرش به زودی سوار هواپیمایی می شه و می ره عروسی دخترش. مادر من برای دیدنم سوار چی بشه؟ کدوم فرودگاه برم دنبالش؟ کجای دنیا برم که نبودنش نباشه؟ کجای دنیا برم که این لایه اندوه، که این زخم خوب نشدنی رو بردارم؟