بغض تا بیخ گلو، رو به سقف روی تخت دراز کشیده بودم که صدای جوراب پوشیدن برادرم رو شنیدم ! که یعنی داره می ره بیرون. فک کردم چیا لازم داشتم ؟ هزار چیز . هزارو یک چیز. دست تنهام. داد زدم پودر ماشین لبسشویی بخر. جواب داد نمی خرم و خندید. احساس کردم زن ِ چهار قلو زاییده ی بی شوهری ام که لباس چرک هاش رو باید ببره خونه ی همسایه بشوره. کهنه ی بچه ها رو دونه دونه باید بشوره. ناخونام شکسته. ناخونای اون زنه هم می شکنه. زیر آب سرد و گرم داره کهنه می شوره. با این همه گه توی زندگی چه باید کرد؟ با دلتنگی چه باید کرد ؟ با ترس ؟ با بوی نم توی اتاق. با ما تحت پاره شده از مسیرهای طولانی. با مردهای چشم چرون و مست توی راه. با گریه های این و اون. زن ِ توی مرده نشسته و داره آب جو می خوره با جوجه. اون وقت بچه های من دارن می رینن. همسایه ها رفتن مسافرت. لباس چرک هام موندن روی دستم. دراز کشیدم آسمون رو نگاه کردم و فکر کردم دنیا قشنگ نیست. نمی خوام قشنگی از چشای من باشه. می خوام چشام زشت و معمولی باشه ولی عوضش دنیا قشنگ باشه. توی یه صفی واستاده بودم که نوبتم شه واستادم با دخترا حرف زدم . حرف رو کشیدن به ماماناشون . بهشون پشت کردم. چه حرفی دارم من با شماها؟ گریه م گرفته بود. پسر رو به رویی ِ کت و شلوار پوش تا دید من از اون جمع فاصله گرفتم همین طور که دستاش می لرزید پوشه ی مدارکش رو باز کرد که اینا کامله ؟ که این مدرک هم لازم می شه؟ به لرزش دست ها و هیکلش نگاه کردم که با هم نمی خوند. مثل همه ی وجود ِ من و بغضی که همش دارمش. بهش گفتم "بیار بیرون" شاید لازم شد. دِرتی مایندِدم. گفتم بیار بیرون و خودم خندم گرفت. روم رو کردم به جمع دخترا که خندم رو نبینه. دخترا نیششون رو برام باز کردن. دیدم دوست دارم عمرم رو به بیار بیرون گفتن به پسرها تلف کنم تا اینکه به شر ورهای دخترها گوش کنم. اونا بیارن بیرون زندگی جالب تره تا هی من یادم بیاد مادرم مرده. همینجوری که زندگی قشنگ نبود و ما پودر ماشین لباسشویی نداشتیم یه ابر اومد تو آسمون کپی ِ سگم . سگی که عاشقش بودم. همینجوری سفید و فهمیده و مهربون. دیدم زندگی هنوز قشنگه. هنوزم دنیا جا داره برا گشتن. هنوز کلی حیوون تو دنیا مونده که باید باهاشون دوست شم. هزار تا ابر هنوز مونده تا ببینمشون. هزار تا صف هست که توشون نایستادم. حتی هنوز کلی مرد وجود دارن که یه روزی باید بیارن بیرون . چه بی ادبم من.