sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead

همه ی عمرم از موهام بدم می اومد. اینکه فر بود و مثل موهای بیشتر دخترها صاف و لخت و قشنگ نبود. تمام بچه گی م اعتماد به نفسم رو گرفت  . توی بزرگسالی چند بار صافش کردم ولی هیچوقت قشنگ نشد. بعد ها این واقعیت رو قبول کردم که موی صاف به من نمی یاد . که به صورت گردم همین موهای پرپشت فر می یاد. دیروز که آماده می شدم باهاش برم بیرون، تقریبن برای اولین بار فکر کردم چقدر موهام رو دوست دارم. چقدر این سایه روشنی که انداختم رو موهام به فر فری های پایین موهام اومده. اینکه موهام رو می ریزم دور صورتم و باهاش یه جور خوبی می شم دلم رو سوزوند که چرا توی این چند سال اخیر اینهمه رفتم کوتاهشون کردم. اونایی که موی فر دارن می دونن چقدر سخته بخوای موهات رو بلند کنی . الان موهام تا پایین شونه هامه. می تونست تا پایین کمرم باشه. به خاطرش شاید باید دست کم یک سال دیگه صبر کنم. چند ساعت بعد ، وقتی داشت می گفت دوستت دارم، ازم پرسید از دنیا چی می خوای ؟ راستش رو گفتم. گفتم موهای بلند... این رو می خواستم یا بودن با اون ؟ بی شک خودم رو و موهای بلندم رو.  چیزی نبود که می خواست بشنوه. خندید. سوال بعدی اش رو یادم نیست. یه چیزی بود مرتبط با اون دختر. اما جوابی که بهش دادم این بود " آخرش دیدم  ترجیح می دم  خودم غصه بخورم تا اون غصه بخوره " ! .

دیگه نخندید. یه دستی به موهام کشید گفت نگران اینا نباش.  زود بلند می شه...