نا امیدی

زیاد اهل دوست داشتن آدم ها نیستم. اما قلبم از تنفر از آدما گریزونه. توی این عمری که گذشت، که شاید بیشتر از نیمش بوده حتی، آخرش نشد از کسی متنفر باشم. بعد از یه ماه سر و کله زدن با خودم و گشتن با سوییسی و پرو یی* !!  و گریه کردن های مداوم و مریضی های سخت، به این نتیجه رسیدم که هیچ ایرادی نداره که دوستش داشتم و دارم. که درسته متاسفانه  من برای چیزهایی غیر از دوست داشتن و عشق و خوشبختی و خانواده و دوستی و شادی و هر چی که بقیه دارند و من نه ، خلق شدم، اما برای دوست داشتن آدم ها کسی منو بازخواست نمی کنه. حتی اگه اون آدم ، این آدم باشه. حتی اگه بابام باشه. عمر متوسط خانوادگی ما پنجاه سال هست. احتمالن کمتر از سنی که حالا دارم زندگی خواهم کرد. کاش می شد دست از گریه کردن بردارم. کاش می شد دست از تنبیه آدم ها بردارم. که باور کنم قلب من برای دشمنی خیلی ضعیفه. می دونم چیز زیادی از زندگیم باقی نمونده. کاش تلاش هام بی نتیجه نمونه. کاش بی موقع نمیرم.

*peru