lose the battle but win the war

همون قدر که مامانم عاشق میوه بود من از میوه و میوه خوردن بدم می یاد. اون انگور می دید نمی تونست نخره. یا مثلن هندوونه. من یادم نمی یاد آخرین باری که این دو میوه رو خوردم کی بود. شاید چهار پنج سال پیش که زنده بود و خودش خرید می کرد .. نمی دونم. همیشه به من اصرار می کرد باید میوه بخوری. هر جام درد می گرفت می گفت می دونی چرا ؟ چون میوه نمی خوری. اینجا پاییز و زمستون نداره. همیشه همه ی میوه ها رو دارن تقریبن. برای تابستون بیشترین میوه ای که دستم به خریدش می ره توت فرنگی و برای زمستون پرتقال هست. امروز که رفته بودم خرید بین میوه ها گیر کرده بودم. هزار مدل هلویی که وجود داره جلو چشمم بود. بالخره از یه مدلش دو تا دونه خریدم. الان داشتم می خوردمش فهمیدم که برای خوردن یه سری چیزها یاید عاشقشون باشی! یا لااقل باید یه چاقو داشته باشی خوردش کنی. اون صدای گاز زدن به میوه و بعدش که آبش می پاشه به لب و لوچه و لباس آدم واقعن قابل تحمل نیست. یعنی مثل انسان های اولیه میوه می خورم. همیشه از آدم هایی که سیب گاز می زنن لجم می گیره. کلن آدم هایی که سیب می خورن رو درک نمی کنم. اصلن نمی تونم باور کنم یکی سیب بخوره. بعد فکر کن اون پسر عامریکایی اومده بود جلو آفیس من سیب گاز می زد. به هر حال من دارم سعی می کنم این خاطره رو از ذهن خودم پاک کنم. اونم تا من رو دید سیب رو گرفت پایین و لب و لوچه اش هم کثیف نبود برای همین من زیاد منزجر نشدم. ولی دارم فکر می کنم پسری که سیب می یاره دانشگاه چه جور آدمی می تونه باشه؟  یعنی باهاش دوست شم می خواد بره در یخچال رو باز کنه یه سیب برداره گاز بزنه و بعد آبش رو از صورتش پاک کنه ؟ درست همون جوری که من امروز این هلوی مزخرف رو خوردم ؟ نمی دونم واقعن . زندگی پیچیدست. توی همه چیزش یه گیر و گوری پیدا می شه. یه هفته ست ندیدمش. می دونم که هر روز نمی یاد دانشگاه چون کار بیرون می کنه ولی من تا دو سه روز دیگه باید حتمن ببینمش وگرنه همین چس رابطه ای هم که داریم به ف./اک می ره.اصلن نمی دونم چه جور آدمی می تونه باشه. به نظر باید خیلی مثبت باشه. ولی یه تتوی بزرگ روی بازوش داره که یه تضاد بزرگ شاید باشه با شخصیت مثبتی که از خود ش نشون می ده. منم که مرده ی تضادم. مرده ی هر چیزی ام که سر به راه راست نداره. که سر به سرانجام و عاقبت نداره.